مقیاس هستۀ ارزشیابی خود: روش ‌اجرا و نمره‌گذاری

مقیاس هستۀ ارزشیابی‌‌ خود (جاج، ارز، بونو و تورسن، 2003) با 12 مادّه ارزشیابی‎های بنیادین افراد را در مورد خود می‎سنجد. این مقیاس در حدّ گسترده‌ای استفاده می‎شود و شواهد متعددی مبنی بر سودمندی آن در سنجش پیامدهای مختلف وجود دارد. پژوهش‌ها نشان می‎دهد که مقیاس هستۀ ارزشیابی‌های خود، رضایت شغلیو رضایت از زندگی (جاج، کلینگر و سایمون، ۲۰۱۰؛ جاج، ۲۰۰۹؛ بونو و جاج، 2003؛ چانگ، ‌فریس، جانسون، روزن و تن، 2012؛‌ هایلمن و جوناس، 2010؛ هیرشی و هرمان، 2012؛ استامپ، ماک، هولشگر، جاج و مایر، 2010)، شادی و عاطفه مثبت (گاردنر و پیرس، 2010؛ ری، اکسترمرا و دورن، 2012؛ استامپ و دیگران، 2010)، ابعاد مثبت تصمیم‌گیری حرفه‌ای (دی‌فابیو، پالازسکی و بار ـ آن، 2012؛ کامون‌دورو، کاننو و سیاورا، 2012) و سطوح پایین تنیدگی ادراک‌شده (برونبرگ، 2008؛ لوریا و تورجمن، 2009)، کنش‌وری بهینه سلامت (هیلبرت، بریهلر،‌‌ هایسر و زنگر، 2014؛ تاوسیس، نیکولا، سرداریس و جاج، 2007) و سطوح بالای تعادل در زندگی (گریسلیش، پروسک و کورندل، 2012) را به طور معناداری پیش‎بینی می‌کند. این مقیاس نه‌تنها با حوزه‌های روان‌شناسی سازمانی بلکه با روان‌شناسی سلامت، روان‌شناسی بالینی و کیفیت زندگی نیز مرتبط است. می‎توان این مقیاس را به صورت گروهی یا فردی اجرا کرد و محدودیت زمانی برای پاسخ دادن به آن وجود ندارد. به دلیل اهمیت هستۀ ارزشیابی‌های خود، مقیاس هستۀ ارزشیابی ‌خود در نمونه‎هایی از فرهنگ‎های متفاوت به زبان‌های مختلف مانند اسپانیایی (جاج، ون‌ویاننو دپاتر، 2004)، هلندی (جاج و دیگران، 2004)، ایتالیایی (دی‌فابیو و بوسانی، 2009)، کره‌ای (هالت و یانگ، 2008)، فارسی (قاراتپه، 2011؛ نعمت‌طاوسی و اکبرزاده‌حوری، 1392؛ نعمت‌طاوسی و محمدعلی‌شریفی، 1396)، یونانی (تاوسیس و دیگران، 2007)، ژاپنی (پیکولو، جاج، تاکاهاشی، واتانیب و لاک، 2005) و آلمانی (آلبرشت، پاولوس، دیلشرت، دیلر و وانس، 2013؛ استامپ و دیگران، 2009؛ استامپ و دیگران، 2010؛ هایلمن و جوناس، 2010) ترجمه و ویژگی‎های روان‎سنجی آن تأیید شده است.